O zadośćuczynienie możesz ubiegać się w pozwie. W takim piśmie musisz zaznaczyć, które dobro osobiste zostało naruszone, a także wykazać, że zachowanie drugiej strony było bezprawne. W pozwie powinny się też znaleźć okoliczności naruszenia dobra osobistego i opis ewentualnych wynikających z tego szkód. Oczywiście wszystko to poparte odpowiednimi dowodami – np. zdjęciami czy zeznaniami świadków.

Wysokość zachowku oblicza się, biorąc pod uwagę udział, który dana osoba otrzymałaby, gdyby dziedziczyła z ustawy (czyli gdyby nie było testamentu). Udział ten mnoży się przez ½ lub – gdy uprawniony jest małoletni czy trwale niezdolny do pracy – przez 2/3. Oznacza to, że dla osoby pełnoletniej i zdolnej do pracy, która dziedziczyłaby z ustawy ½ spadku, zachowek wynosi ¼ (½ x ½ ).

Umowa dożywocia nie jest brana pod uwagę przy ustalaniu wysokości zachowku. Oznacza to, że jeśli otrzymasz np. mieszkanie właśnie na podstawie takiej umowy, nie musisz z tego powodu płacić zachowku innym osobom. I to nawet, gdyby nieruchomość obejmowała większość lub nawet całość majątku, jakie pozostawił po sobie zmarły.

Do zasiedzenia nieruchomości potrzebne są 2 czynniki: upływ określonej ilości czasu (20 lat nieprzerwanego posiadania dla zasiedzenia w dobrej wierze i 30 lat dla zasiedzenia w złej wierze) oraz zachowywanie się jak właściciel – np. ogrodzenie nieruchomości czy samodzielne przeprowadzanie remontów. Spełnienie tych warunków wystarczy do skutecznego zasiedzenia – przed sądem potwierdzasz jedynie swoje nabyte wcześniej prawa.

Zasiedzenie w dobrej wierze to sytuacja, w której myślisz, że rzeczywiście jesteś właścicielem danej rzeczy – o ile nie wynika to z Twojej ignorancji i niedbalstwa. Jeśli natomiast zdajesz sobie sprawę, że prawo własności wcale Ci nie przysługuje albo przynajmniej możesz się o tym dowiedzieć przy zachowaniu należytej staranności, dokonujesz zasiedzenia w złej wierze.